Al zijn we er nog niet…..
Ik kon thuis niet meer voor hem zorgen. Ik zou thuisondersteuning houden, mits ik hem, toen 16 jaar oud, zou aanmelden voor uithuisplaatsing. Ik moest wel instemmen. “Esli, mama moet je iets vertellen.” Een tsunami aan tranen volgde. Ik vergeet nooit hoe hij me aankeek. Ik heb die blik zo kunnen interpreteren dat hij diep van binnen voelde dat het voor mij een vreselijke keuze betekende. Hij heeft het me nooit verweten.
In de jaren daarna volgden vele over- en terugplaatsingen naar ‘gewone’ en ‘crisisplekken’. Een kind dat lopend vanuit zijn nieuwe plek, ineens voor je deur staat: “Het loopt niet zo lekker, mama.” Het zijn hartverscheurende herinneringen.
De jaren verstreken. De nieuwbouw Sterrenberg in Huis ter Heide van Abrona kwam in beeld. We kregen een rondleiding rondom het nieuwe pand aan de Zonnelaan 202. Hoe sceptisch was ik. We hadden grote zorgen om Esli. En grote vragen voor begeleiding. We hebben ons vaak eenzaam en alleen gevoeld. Hoe zouden we elkaar toch kunnen vinden in de zorg aan hem en zo ja, welke zorg dan?
Het is gelukt. Via de transitie met ingrijpende gevolgen voor cliënten en medewerkers, met handelingsverlegenheid waardoor Esli ‘op het randje leefde’, verplichte personeelsplaatsingen op de groep, waarbij mensen soms niet op hun plek bleken te zijn, waardoor onrust en gevoel van onveiligheid ontstond, kwamen er sprankjes hoop. Door de grote inzet van toegewijde medewerkers en een nieuwe visie die in de praktijk werd gebracht. Wat een zegen om als ouders te horen: “Ik begrijp jullie.” Eerst was Esli een jongen die veelal zijn medicatie weigerde, onaangekleed, onverzorgd en super angstig in zorgwekkende staat in zijn stoel hing. Nu is er meer ontspanning en contact met meerdere begeleiders, neemt hij trouw medicatie, zit hij regelmatig in de huiskamer tussen zijn medebewoners om de maaltijd te gebruiken, maakt hij geregeld een wandeling en geniet hij van een uitje met de begeleiding. Als ik hem bezoek is hij vrijwel altijd ontspannen. Wat dat met mij doet…
Esli is inmiddels 31 jaar en een gelukkiger man (hij voelt voor mij als kind). Er is en wordt geïnvesteerd in tijd en persoonlijke aandacht. Het resultaat hiervan is niet uitgebleven. We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg en we zien samen nog meer mogelijkheden om hem tot een meer zinvol leven te brengen.
Hoe zal ik afsluiten? Het er onvoorwaardelijk voor elkaar willen zijn. Dat is een keuze en vaak niet gemakkelijk! Dit zeg ik in eerste instantie om mijzelf daarbij opnieuw te bepalen. Maar misschien vindt u en jij ‘het ook wel wat’.
Marga, moeder van Esli
Gesprekken met mijn zoon
- Hij praat er nog lang over na wan-neer we aan de wandel zijn en er bekenden als eerste zijn naam roepen: ”Ha Esli hoe gaat het?” Esli verbaasd, stralend van oor tot oor: “Ze riep het alleen tegen mij, dat doen ze anders nooit.” Herkenbaar dat wij wel, maar onze verwant, ons kind, niet begroet of zelfs niet aangekeken wordt in bijvoorbeeld de supermarkt.
- Esli: “Ik hoop dat jij nog niet dood gaat, wie moet er dan voor mij zorgen.” En in een gesprekje over begraven en cremeren zei hij: “Ik wil niet op Abrona begraven worden.” Op de vraag wat hij wilde zei hij: “Bij jou.” En zo regelen we het. Een graf voor ons beiden. Maar wat hoop ik dat we er nog lang niet ingelegd zullen worden…
- Esli: “Ik houd niet van oude leiding, ik houd meer van jonge leiding. Die ouwe doen zo moederlijk.”
Anders denken – anders kijken – anders doen
Het gewone leven zoveel als mogelijk ervaren, dat is ons streven. Hiervoor kijken we naar de behoeftes van onze cliënten. Wat hebben zij nodig om zich veilig en gewaar- deerd te voelen, wat zijn zingevende activiteiten; wanneer voelt iemand zich erkend? Dus niet meer focussen op wat er mis kan gaan maar op wat de cliënt nodig heeft. Naast gezien en gewaardeerd worden gaat het ook om bezig zijn. De hele dag door; wonen, werken/scholing, vrije tijd en zelfzorg, er is zoveel te doen samen. Deze activi- teiten zorgen voor ritme en houvast gedurende de dag en vooral voor succes-ervaringen.
Nieuwsgierig geworden naar deze manier van werken? Vraag onze gedragsdeskundigen om meer uitleg over Triple-C.
E Behandelingexpertise [at] abrona.nl
T 088 201 93 02